sábado, 6 de setembro de 2008

Brillo de anxos

BRILLO DE ANXOS

Eu quero ter brillo de anxos
e mapoulas das galaxias máis afastadas
para todos os que agora están chorando

nas esquinas medoñentas de Caracas.

Quero ter unha lumieira infinda,
que se vexa Celso Emilio dende a nada,
e chorarte meu poeta de por vida
no pranto aterrado da guitarra.

Somentes xorden notas tebregosas
dende o fondo máis escuro do meu pranto.
Eu quixera non chorar, poeta, tanto
e adicarche verbas coma rosas.

Nas esquinas impotentes do meu corpo
sinto un frío de baleiro interminábel
e agora queda un vieiro intransitábel
no intre exacto en que estás morto.

Deica logo Celso Emilio, longa noite,
entre as tebras que envolven e asulagan,
onde habemos atoparnos cara a morte
ceibes xa de agoreiros e pantasmas.

Somentes xorden notas tebregosas
dende o fondo máis escuro do meu pranto.
Eu quixera non chorar, poeta, tanto
e adicarche verbas coma rosas.

Nas esquinas impotentes do meu corpo
sinto un frío de baleiro interminábel
e agora queda un vieiro intransitábel
no intre exacto en que estás morto.

Deica logo Celso Emilio, longa noite
entre as tebras que envolven e asulagan,
onde habemos atoparnos cara a morte
ceibes xa de agoreiros e pantasmas.


3 comentários:

miquelet disse...

És un plaer recitar aquestos versos en veu alta. El gallec té una musicalitat especial. I si el poema, a més, té aquesta gran qualitat, la musicalitat es torna simfonia.

Salut.

fgul disse...

????

...o blogueiro tamén é poeta??

(responda por favor)

Moncho Pais disse...

Quen non é poeta? As inquedanzas da vida lévante inevitablemente cara a poesía.

Todos o somos ;-)