Dor que desfixo o meu corazón, só un burato fica no seu lugar. Un burato senlleiro, triste e falto de aloumiños. Dor de compañeiros que se perderon no camiño. Dor de amigos que atrás ficaron na escuridade dos anos. Dor de amores que nunca foron e quecen decotío. Lume bravo e vivo minguado pola cadea do tempo que esgana e afoga folgos e forzas. Empurrado á emigración pola falta de amor propio do seu pobo. Desprezado e ignorado por falar a súa lingua na súa terra. Escuridade no camiño. U-lo facho?Unha ducia de persoas que gravaron petroglifos no meu peito. Debuxos dunha beleza incríbel e durabilidade milenaria na alma. A vosa ausencia afúndeme na máis abisal das fosas marítimas. Terrible presión no peito e na alma... espesura na mente. Saudade do que foi e do que ten que ser.
Sem comentários:
Enviar um comentário