sábado, 17 de janeiro de 2009

Espranza


Erguerémo-la espranza
sobre ista terra escura
coma quen ergue un facho

nunha noite sin lúa.

Marcharemos cinguidos
polos duros segredos
dunha patria soñada
á que non voltaremos.

Non sabrán o camiño
que pra entón colleremos.
Longos ríos de brétema,
longos mares de tempo.

Tripulantes insomnes,
na libertá creemos.
Viva, viva, decimos
aos que están no desterro
e soñan cun abrente
de bandeiras ao vento.

Adictos da saudade
que levades a luz polos vieiros.
¡Saúde a todos,
compañeiros!


3 comentários:

Suso Lista disse...

Saludos con espranza.
(Qoe foto mais bonita a anterior, je je)Apertas

Raposo disse...

Fermoso este himno de orgullo, esperanza e liberdade.
Parabens.

FraVernero disse...

Ei, irmán, hai que ir actualizando, eh? Andas moi ocupado polos Madriles?


A esperanza é de certo fermosa nestes versos, alén de ser o derradeiro que se perde. Acó ficamos coa esperanza no país e coa de voltar a verche pronto, eh?