Adeus

Deixo o blog. Por varias cuestións que vos comento:

1) A falta absoluta de tempo. Esta é a máis importante con diferenza. Non teño tempo! Nada! O único día que teño libre é o domingo pola tarde e algunhas horas do sábado pola tarde. Máis nada. Co horario do meu traballo non podo facer nada.

2) A falta de ganas. A falta de tempo lévame directamente á falta de ganas de escribir. Como podedes observar, xa hai tempo que non actualizo. Non se pode deste xeito. Estou a escribir cousas, mais fóra do computador.

3) A perda de ilusións. Sinceramente, vexo que a cousa cada vez vai a peor en xeral na vida. A onde nos diriximos? O camiño que levamos vai cara á autodestrución, meus! E a xente non fai nada... está adurmiñada.

Como despedida quero poñervos un par de imaxes acó embaixo. Deumas un freak na baixada ao metro da Moncloa. Levaba unha vestimenta aventureira chea de merda tirada das tendas do Cononel Tapiocca, unha viseira cunha pequena hélice enriba e un cartón feito a man na fronte redondo coa bandeira republicana española e cunha estrela vermella no centro dela. Non dicía nada, tan só repartía o seu folletiño cun sorriso esperanzador. As verbas falan elas soas. Tan só quero dicir que este panfleto foi o máis claro de cantos lin nestas "eleccións" europeas.

Pois máis nada, irmáns! Quero darvos as grazas por todos estes meses de lecturas e só dicirvos que seguirei a ollar os vosos blogs e a gozar cos vosos textos como sempre fixen desde que vos coñezo. Podedes seguirme polo FaceBook.

Unha aperta grande para todos e todas!

Iniciativa Internacionalista

Gustaríame saber que pensades da ilegalización de Iniciativa Internacionalista. Credes que estamos nun claro proceso de manipulación e censura da información e da liberdade de expresión?

Esta Lei de Partidos é un pesadelo!

Para os que non estades ao día sobre a nova, déixovos as ligazóns do acontecido en diferentes xornais.

Vieiros

La Voz de Galicia

La Vanguardia

El País

El Mundo

ABC

Gara

La Razón

O concepto de "rancio" ou "ranzo"

rancio -a adx. 1. Que ten a cor, o cheiro e o sabor, propio do que colleu rancio [materia graxa]. Touciño rancio. ANT. fresco. 2. fig. Que é afeccionado ás cousas anticuadas [persoa], que ten esta propiedade ou condición [cousa] ou que manifesta esta preferencia [gusto, modo de actuar, etc.]. OBS. Úsase cun matiz máis ou menos pexorativo. Un vellote rancio que anda sempre con capa. 3. fig. Que é pouco tratable [persoa]. O rancio de Lourenzo non quixo vir canta-los reis. Tamén s. É un rancio. // s.m. 4. Alteración que sofren co tempo diversos alimentos constituídos de materia graxa, ben por estaren en contacto co aire, ben pola acción de fungos ou bacterias, que se manifesta con cheiro e sabor desagradable e característico. A manteiga sabe a rancio.
5. fig. Calidade do que é anticuado ou avellentado e perdeu algunha das súas boas calidades. O rancio da decoración facía a estancia desagradable. s De rancio (avoengo, familia, etc.). De nobreza antiga. Casou cunha muller de rancio avoengo.

Hoxe quero falar do concepto de "rancio". O significado segundo o Dicionario da Real Academia Galega, posto enriba, dálle sempre un sentido negativo ou mesmo despectivo, somentes subliñando o último dos significados coma un adxectivo relativamente positivo. Mais para a mocidade nacionalista criada no ambiente universitario compostelán, rancio ou ser un rancio ten un significado que non está, polo momento, en ningún dicionario oficial. Rancio ou ranciada son conceptos xurdidos a mediados dos anos 1990 no ambiente nacionalista universitario galego compostelán. Para explicar que é ser un rancio para un nacionalista, non atopei mellor definición cá feita n'A páxina das Ranciadas. Eis vola presento (corrixida ortograficamente):

" Cando aparecen novos conceptos, a lingua adáptase á realidade ofrecendo termos que os designen. E isto foi o que aconteceu a mediados dos 90 cando a mocidade patriota que se concentraba durante o curso en Compostela comezou a xeralizar estes termos para algo que, de feito, practicaban.

O pobo galego, despois de 500 anos de escravitude colonial precisaba desquitarse e superar o autoodio e o complexo de inferioridade inculcado polos invasores españois. Asi é que a xeración máis nova de galegos/as, superando complexos, exercendo ao grao máximo a retranca e aproveitando as perlas deixadas por patriotas nacionais (Vicente Risco, Pondal,...) ou estranxeiros (Sabino Arana, etc.) comezou a practicar unha nova arte: RANCIAR.

A ranciada, o ranciar, son frases, conversas, mestura de chauvinismo con retranca e irracionalidade consciente. A maioría delas podería raiar a xenofobia e o racismo antimesetario, pero están abondo xustificadas entre os rancios pola consciencia de que o que se di é unha ranciada, e ademais... que despois de 500 anos temos dereito ao desquite, que carallo!!!!! "

Temos, xa que logo, un novo concepto perfectamente descrito. Ser un rancio é, como ben se di, falar de temas ou opinar sobre diferentes cuestións exercendo o uso da retranca ata límites insospeitados e sempre rozando a brutalidade e o irracional, aínda que sempre sendo conscientes do dito e reinterpretándoo para lle sacar ferro para logo voltar a confirmalo do mesmo xeito. A arte ou acción interpretada polo rancio é ranciar. Son sinónimos de rancio ranzo ou ránceo, así como de ranciar rancear. De feito, dicir ranzo é en si unha ranciada.

Vou tentar poñer uns exemplos de cousas rancias. Gustaríame que vós aportasedes máis exemplos e opinasedes sobre este fenómeno que, supoño, segue activo no mundo universitario galego.

-Un vello enterrado na barra dunha taberna co dedo mergullado nunha cunca branca de viño do Ribeiro mentres de fondo soa na radio un tema de Ana Kiro, é unha ranciada.
-Facer mofa dos costumes e tradicións casteláns, é unha ranciada.
-Subir O Cadramón cun torques posto no pescozo e cantando o Deus fratresque Gallaeciae, é unha ranciada.
-Todo o enxebre en si, é unha ranciada.
-O caciquismo de pasarela (Cuíña comendo un cocido, Baltar tocando a gaita nunha lupanda de vellos nalgunha carballeira enxebre de Sarreaus, etc.), é unha ranciada.
-Que o PNG-PG estea dentro do BNG, é unha ranciada.
-Comer castañas cos bercianos falando mal de León, é unha ranciada.
-Poñer a alborada do antergo Reino de Galiza na radio do coche a un volume alto cando te aproximas á catedral de Astorga mentres os vellos te observan pampos, é unha ranciada.
-Ver no telexornal os incendios de Pontevedra e dicir que é unha ofrenda dos castrexos ao deus Lug e por riba anoxarte pola "manipulación" dos feitos, é unha ranciada.

Unha aperta! XD

Ceauşescu

Nicolae Ceauşescu naceu en 1918 en Oltenia (Romanía). Axiña se afiliou ao Partido Comunista Romanés (Partidul Comunist Român). De feito, foi tan activo que o fixeron preso polos seus movementos entre o ano 1936 e 1940. Segundo o poder soviético ía anexionando territorios, unha vez en Romanía, Ceauşescu foi gañando poder até chegar a ministro de Agricultura co Komitern (ou Internacional Comunista) no poder. Logo chegou a mandar nas Forzas Armadas romanesas da man do presidente Gheorghe Gheorghiu-Dej. En 1965 morre Gheorghe Gheorghiu-Dej e Ceauşescu toma o relevo no Consello do Estado e preside o Partido Comunista Romanés. Declárase estalinista e firme seguidor da política de Gheorghe Gheorghiu-Dej.

Varias das actividades de Ceauşescu comezaron con boas intencións, coma unha pequena apertura cara Europa, a condena da invasión de Checoslovaquia de 1968 ou a resistencia contra o inmenso poder da Unión Soviética, o que lle conferiu unha resistencia particular. O problema comezou cando a súa política se tornou intransixente. A policía secreta romanesa (Securitatea ou Departamentul Securităţii Statului) rematou por se converter nun terrible órgano de represión que exterminou toda liberdade de expresión e toda caste de posible oposición ao seu goberno. Ceauşescu como persoa foi voltándose máis e máis ególatra e megalómano até chegar a uns termos esaxerados. Mesmo se autodeclarou Conducător. A tal se chegou que mesmo houbo desercións na Securitatea e tivo que redeseñar a policía secreta. E que falar sobre a espionaxe? Imaxinade. Chegou a un nivel internacional tremendo.

Na década dos anos 1970 comezou un feroz e irracional proceso de industrialización que levou ao país á quebra por mor da débeda exterior, que intentou calmar vendendo practicamente todo o que se producía en Romanía ao estranxeiro. Cal foi o resultado? Pobreza do pobo romanés, fame, enfermidades, falla de medios e posibilidades, etc. Vendeu a casa do romanés e deixouno en coiros. Outra das súas magníficas ideas foi destruír poboacións rurais enteiras e trasladar os seus habitantes a Bucureşti (Bucarest) para vivir en xigantescos bloques de vivendas estilo soviético para crear, segundo el, a perfecta sociedade socialista. Logo mandou cambiar completamente o aspecto da capital. Mandou tirar a quinta parte de todos os edificios públicos e históricos de Bucureşti para construír uns novos ao seu xeito. Foi nesta época cando se construíu o Pazo do Pobo (Casa Popurului), actual Parlamento Romanés, que é o segundo edificio máis grande do mundo.

O 17 de decembro de 1989 o pobo ergueuse furioso contra o seu ditador e saíu ás rúas de Timişoara. Ceauşescu, cego de ira, mandou ás Forzas Armadas disparar a eito, sen lle perdoar a vida a ninguén. O que non contou é que lle virasen as costas e o exército se unise ao pobo, farto dunha ditadura tiránica e xenocida. Ceauşescu fuxiu nun helicóptero de Bucureşti, aínda que foi capturado e conducido a Târgovişte. En Nadal dese mesmo ano, un tribunal militar levouno a xuízo e foi condenado a morte de varios delitos, entre eles o xenocidio. Unha vez ditada a sentenza, foi conducido ao exterior e foi fusilado sen maior espera xunto coa súa muller Elena Petrescu (ou Elena Ceauşescu), man esquerda do seu home en toda a súa ditadura. Logo, o Partido Comunista Romanés foi ilegalizado. O pobo, coma na Revolução dos Cravos, ergueuse contra o seu ditador, aínda que non de xeito pacífico, senón violento, farto da terrible situación na que se atopaba.

Ideas

Este domingo pola mañá ben cediño marcho de Meiril cara Esparís. Saio o domingo de mañanciña e non o sábado logo de xantar (eu choio os sábados polas mañás) porque quero aproveitar a luz do sol e ver unhas cousas de camiño. A miña idea é parar na bisbarra do val de Vidriales e rodear a serra das Carpurias, todo no fértil val do tramo final do río Eria, río nado nos nobres montes cabreireses do Teleno que finaliza o seu percorrido no río Órbigo, non lonxe da zona que vou visitar. Quero ver o Castro de Las Labradas, no concello de Arrabalde, un dos castros máis importantes de Zamora. Tamén quero ver unha serie de dolmens que hai en Arrabalde, Morales del Rey e Granucillo de Vidriales. Os dolmens non é que estean moi ben conservados se os comparamos cos galegos ou cos lusitanos, pero non están mal e teño ganas de os ver.

Outras ideas que teño na cachola para a Semana Santa é repasar o concello de Lousame. Quería voltar a Toxosoutos sacar fotos á igrexa e aos restos que queden do mosteiro. Tamén á fervenza próxima á igrexa. Outro día tiña gana de subir ao Iroite e á Muralla, que nunca subín. Gustaríame ademais botarlle un ollo ás minas de San Finx, en Fruíme.

Xa vos contarei que tal. A ver que vexo! Un bico a todos/as e deica a volta!

Cousas da vida

De cando en vez a vida dáche pequenas sorpresas que che arrincan un sorriso da face. Hoxe fun ao supermercado OpenCor, que non está moi lonxe de onde vivo. Polo xeral é un supermercado pouco respectuoso coas culturas foráneas (vin traducións de termos franceses ou cataláns arrepiantes!), mais hoxe puiden comprobar como cun produto en particular foi moi elegante. Falo do pan. O pan galego. Aquí chámanlle pan gallego á barra de toda a vida para se diferenciar da baguette, que é unha barra de pan máis finiña (de feito, baguette significa variña en francés). Pois ao mercalo puiden comprobar como o nome que empregaban no ticket (non no carteliño que poñen debaixo do pan) era literalmente "pan galego". Ollade o ticket (premede enriba para o verdes con detalle):

Ocórrenseme varias teorías para explicar este rara avis. A primeira posibilidade é que o chamasen así por respecto ao galego. Pouco probable por non dicir imposible. Lembremos que o carteliño que había debaixo poñía pan gallego. A segunda posibilidade é que quen crease a base de datos de produtos fose un galego e decidira cometer un pequeno erro adrede. Non sei, podería ser. A terceira posibilidade é que, en efecto, sexa un erro na escrita e lle desen só unha vez ao ele no canto de dúas. A máis probable ao meu xeito de ver.

O caso é que hoxe marchei cun sorriso do supermercado coma quen gaña unha pequena batalla, aínda que fose de casualidade. De feito, non me importou aboar o desorbitado prezo do produto (1,30 €), cousa habitual en Meiril: as cousas teñen un prezo que non é real nin proporcionado ao seu valor.

Unha aperta!

Sentimentos

O que eu sinto cando falo de Galiza

Poida que o tema xa aborreza e que, en efecto, xa correron auténticos regueiros e mesmo ríos de tinta sobre o tema, pero quero seguir reflexionando sobre el. Quero falar dos gallegos, eses outros habitantes de Galiza. E quero falar deles sen ánimo de os insultar. O que vou escribir é o que penso deles e non por iso os considero uns paiolos. Porque mirade: eles existen e van estar connosco sempre (e cada vez máis). Este artigo vai estar exposto a toda caste de críticas porque es harto complejo. Corríxanme onde for preciso.

Sinto que cada vez somos unha minoría máis clara. Os galegos cada vez somos menos. Eu penso que en realidade aos que máis nos importa o destino da lingua e da cultura galegas somos aos que falamos galego. É o que coido! Eu sei que hai xente, como é lóxico, que fala castelán en Galiza e que se preocupa da cultura galega... pero como se preocupa? En que sentido? Con todos os que falei semellan dar a impresión de que a tratan como algo de museo, como algo folclórico. Dáme a sensación que ven o galego e a cultura galega como algo alleo a eles pero que o respectan e mesmo fachendean delas en certos contextos, maiormente cos foráneos. Vin como cos seus (outros gallegos) non falan do tema ou lle restan importancia até o deixar a nivel de curiosidade sen maior relevancia. Vin como eses mesmos co foráneo (pensemos por exemplo alguén de Meiril ou de Valladolid) falan do tema defendéndoo e mesmo fachendeando de ter "algo diferente" a eles que os caracteriza. Iso si, tratan o tema superficialmente e déixano a nivel de folclorada. Cando falo de folclorada falo de tópicos, de aspectos pouco importantes e destacables, de reducir a realidade a catro anécdotas multicor. É como voltar ao franquismo. A cultura galega vena coma un disco da Coral de Ruada de Ourense dos anos sesenta (o hórreo, a vaca, o cruceiro, un gaiteiro e catro mulleres bailando co traxe rexional... traxe tamén manipulado). Para eles Galiza é o marisco, las Rías Bajas, o hórreo de fondo, a vieira, o caldo galego, a queimada, o sotaque, etc. Todos eses aspectos son parte da alma galega, indubidablemente. Para min tamén. Mais eu vexo a cultura galega como algo moito máis profundo. Para min o ser galego é un universo completo que me define e me diferenza clarisimamente do resto do mundo. Eu tamén son vieira e botelo e marisco e hórreo e gaiteiro e acento orixinal e queimada. Pero iso son pequenos detalles. Eu tamén son lingua galega; son xeito diferenciado de considerar a morte; son forma diferente de se comunicar; son o trasacordo continuo vital; son a aldea como xeito de encontro coa natureza; son familia tradicional galega; son o lostro rachándome ao medio; son a dúbida; son o medo intrínseco a nós; son a decepción coa historia; son o amor á Terra. Todo iso síntoo cunha profundidade incrible. Tanto que non me deixa pensar noutra cousa de xeito independente. Non podo facer nada na vida sen considerar todas esas cuestións. Como é lóxico, esas cuestións ao final definen quen son eu e non podo deixar de as considerar. Eles tamén teñen unha relación importante coa súa terra, pero non poden experimentar os sentimentos que podo ter eu cando paso por Padornelo, cando entro no meu mundo antropolóxico, tan diferente do castelán. Eles cando pasan Padornelo senten a perda da paisaxe, dos costumes e do aire, pero non senten a perda da personalidade, do ser e mesmo do plantexamento vital. Eles seguen a falar na súa lingua co resto do mundo e expresándose con seguridade argüíndo as súas peculiaridades, mais sempre póndose da beira do alleo. Eu non podo poñerme á beira do alleo porque é contraditorio. El non é coma min. É diferente.

Non sei se quedou moi claro o que vos conto. Só quería facer unha moi breve introdución do que eu sinto que son. Non sei se o conseguín, pero eu quedei liberado por hoxe.

Unha aperta.

O que eles senten cando falan de Galicia

Stupid action

ESTUPEFACCIÓN!

ESTÚPIDA ACCIÓN!

Os novos "gallegos"

Hoxe quero facer unha reflexión sobre cal vai ser o futuro en non moitos anos. Feijoo, o novísimo e flamante presidente da Xunta, prometeu a derrogación do Decreto do Galego. Os pais poderán escoller en que lingua queren que estuden os seus fillos: galego ou castelán. Imos pensar que consecuencias vai ter isto.

En primeiro lugar, vaise tentar proporcionar unha igualdade a dúas linguas que compiten. Para iso, o señor Feijoo, dá por suposto que ambas as dúas linguas parten do mesmo punto. De feito, dixo que se chegou a un punto en que os nenos só podían falar castelán no descanso das clases. Non será que son os que falan galego os que só poden falar galego nas aulas porque unha vez fóra só existe o castelán en moitos lugares de Galiza? A carreira de obstáculos entre as dúas linguas é inxusta e irracional. Para comezar, o galego ten menos recursos có seu adversario. A súa presenza redúcese ao ámbito familiar e a un par de canles televisivas nas cidades galegas e en moitas vilas, alén do papeleo administrativo. O castelán está presente en todos os ámbitos, sendo de feito, o único idioma en moitos deles, sendo o galego completamente rexeitado (pensemos no mundo da Xustiza, por exemplo). O castelán ten un forte apoio das clases políticas, empresariais e sociais estatais alleas a Galiza. O castelán é a lingua que emprega a burguesía e a xente con poder en Galiza. Leva unha vantaxe de séculos e parte dun punto onde ten todos os obstáculos resoltos. O galego é unha lingua rexeitada, humillada e ignorada en moitas faces da vida e ten cáseque todos os obstáculos do mundo por diante. Se o comparamos cunha carreira de coches, o galego é un Citroën de baixa gama e o castelán un Audi último modelo deportivo. Aínda por riba, o Audi ten a gasolina de balde (pagada por Madrid) e o galego vai tirando cunha chinquiña que herdou hai pouco. Quen vai gañar? É obvio que o Audi. Gañará o castelán. Gañará porque é unha carreira inxusta e incomparable. Iso é o que tenta facer o señor Feijoo e compañía (Galicia Bilingüe): exterminar o galego. Eles dirán que nós somos os que escollemos, pero non é así. Nas cidades e na maioría das vilas os pais escollerán castelán ou ben porque eles falan castelán ou ben porque os seus prexuízos e complexos racharán a transmisión do galego nos seus fillos. Aquí é onde quero chegar.

Vai haber unha ruptura social. Feijoo, que culpou ao nacionalismo de crear un conflito social por mor da lingua, vai ser quen realmente o cree. Vai haber que separar os nenos que teñan que estudar en galego dos que teñan que estudar en castelán (ou que pensa? que van poder estar xuntos na mesma clase?). E cando pasen os anos imos ter unha xeración nova de galegos e outra de gallegos (entendendo gallego en castelán, non como o galego palatalizado dalgunhas partes do Eo-Navia). E o peor disto é que non van ser intercomprensibles, porque o bilingüismo desaparecerá. Ou cre Galicia Bilingüe que serán bilingües? Como o van ser se o seu contacto co galego vai ser CERO? Os nenos que se formen en castelán descoñecerán o galego por non ter contacto con el, porque nas clases non o escoitarán e ao saír, na rúa, tampouco. Pola contra, os que se formen en galego falarán o galego perfectamente e o castelán comprenderano sen problemas, pois nas aulas formaranse en galego e fóra o castelán é omnipresente en todos os ámbitos. Porque mesmo nas áreas máis rurais e monolingües concebibles, o castelán é comprendido grazas á televisión, aos xornais, á radio, etc. Eu mesmo, pertencente a unha desas áreas, podo asegurar coñecer e comprender á perfección ambas as dúas linguas.

O segundo problema, logo do conflito social que se vai xerar, é a xenofobia. Os falantes de galego perden cada ano que pasa falantes, pasando a ser pouco a pouco unha minoría con moitos puntos febles. Vai chegar un punto en que os falantes de galego van ser unha minoría auténtica fronte á maioría castelanfalante. Iso vai dar lugar a unha xenofobia, a un desprezo cara á minoría por parte da maioría. É un feito histórico estudado e demostrado que as minorías sofren discriminación e exclusión social. Os tiros van por ese camiño. A maioría castelanfalante, que casualmente é/será a que move/moverá o diñeiro e o poder en Galiza, vai discriminar a minoría galega alegando non coñecer o galego e esixindo o uso do castelán, lingua oficial do Estado. Deste xeito, mentres o galego perde máis falantes e o castelán os gaña, acadarase un punto en que se decida que manter o galego é "demasiado caro" para o emprego real que hai na sociedade, polo que será excluído oficialmente e dado por perdido. Os falantes de galego, pola contra, non se sabe como reaccionarán. Afundidos democrática e socialmente, sufrirán o desprezo da maioría e serán marxinados. Que farán? Non se sabe... poden morrer e desaparecer do mapa; poden consolidarse como minoría absolutísima con incapacidade intrínseca para medrar en número; ou poden empregar a violencia, como se pode comprobar historicamente con outras minorías. Os bilingües desaparecerán e ficarán reducidos aos habituais falantes de galego que empreguen o castelán para se poderen relacionar cos castelanfalantes. Os bilingües que empreguen o galego excepcionalmente e falen castelán sempre non existirán, pois serán monolingües en castelán.

Eu quería chamar a atención sobre este panorama que se nos presenta. Imos ter unha sociedade fracturada pola lingua grazas a Feijoo e compañía, xusto o contrallo do que din e defenden. O tempo dirá como acaba a cousa. Eu xa escollín (que remedio!) o meu bando.

Unha aperta ben forte!

P.D.: Por certo, "solo" neste caso leva til: "sólo". E os signos de exclamación tamén se poñen ao principio... De parte dun galegofalante...

Que pasa co galego?

Non vos imos sacar os ollos derriba en ningún intre!

Nada máis chegar ao poder, o presidente da Xunta, o señor Feijoo, anuncia a anulación do Decreto do Galego, segundo o cal alomenos a metade das materias que se impartan no Ensino terán que ser en galego. Este decreto, comentado con Feijoo e aprobado xunta el, foi axiña rectificado por el argüíndo unha suposta discriminación contra do castelán. É obvio que ao dar o seu visto bo ao proxecto, en Madrid andivéronlle no lombo e tivo que pedir papas e porse en contra. Unha vez máis, a Caverna é que manda. Pouco despois xurdiu unha asociación chamada Galicia Bilingüe que reclamaba a igualdade para o castelán, comentando que o máis axeitado era que os pais escollesen en que lingua queren que estuden os seus fillos. Con todo o descaro do mundo piden igualdade para unha lingua, o castelán, que ten todo ao seu favor: medios de comunicación, posibilidades para o lecer, o cinema, os libros, os xornais, as radios, apoio do resto do Estado, etc. Por que non pide esta asociación e o señor Feijoo a igualdade para o galego, que é a lingua ameazada? Porque eu non podo ler máis que un xornal, escoitar unha radio ou ver dúas canles de televisión. Non podo ver o cinema en galego. Non podo ler moitísimas novidades literarias en galego. Non me atenden en galego na maior parte dos sitios públicos e privados cando ven claramente que son galegofalante. Por que non pide esa caste de mafia asociada que o galego sexa oficial, poño por caso, no Bierzo ou no Eo-Navia? Por que non esixen que haxa a posibilidade de estudar galego no Bierzo en todos os colexios? POR QUE? Todos sabemos por que... É por iso que quería expresar aquí algunhas das medidas que se deben tomar perante os duros tempos que veñen para o galego e, en xeral, para todos os intelectuais e asociacións dignas deste País:

-Os sindicatos e as asociacións teñen que espertar. Basta coa comodidade! Hai que estar atentos a TODAS e cada unha das medidas que aprobe o Partido Popular. Todas as que sexan sospeitosas hai que as criticar e, se for posible, denuncialas. Se finalmente se elimina o Decreto do Galego, hai que crear mobilizacións en todos os eidos e poñer en marcha a maquinaria social.
-Absolutamente todos os gastos e proxectos que aprobe o goberno estarán baixo sospeita de hábitos mafiosos e concesións ilegais. Hai que estudar con lupa e revisar todo o que se aprobe no goberno: axudas, obras, gastos da Administración, etc. Se mercan unha neveira de 20 € o pobo ten que o saber. Se mercan un Citroën de 400 000 € o pobo ten que o saber. Que se saiba todo! Porque as mafias moven moito diñeiro... e co NOSO diñeiro non se xoga.
-Os medios de comunicación son primordiais neste labor. É de supoñer que van estar á beira do novo liderado, facéndolles a rosca e manipulando novas. Temos que atopar algún xeito de promover os medios certos que estean da nosa banda, publicando todos os escándalos e gastos que se vaian producindo no novo goberno (que os haberá, e moitos). Estes medios teñen que deixar de ser sectaristas e chegar á maior parte de poboación posible. Se é preciso, hai que crear unha guerra suxa (porca) contra os medios que nos critiquen (La Voz de Galicia, por exemplo), pois teñen o maldito costume de sacar merda sempre do mesmo lado.
-A sociedade ten que esixir vivir en galego. Se nalgún intre nos rexeitan pola nosa lingua, ten que haber unha denuncia legal e social. O comercio que te rexeite debe perder todos os clientes posibles. A Administración que te rexeite debe ser castigada. O profesor que non cumpra a lei que garante o mínimo de materias en galego, debe ser denunciado. Debe esixírselle a Feijoo que fale en galego nos actos oficiais como presidente da Xunta.
-Unha segunda posibilidade que hai que estudar é esixir que nos falen en galego sempre. En todas as ocasións. Eu tiven problemas no meu traballo por falar en galego a castelanfalantes que entendían perfectamente o que falaba. Eles esixíanme falar en castelán. Por que cando a un galegofalante lle falan en castelán non esixe que lle falen na súa lingua? Comecemos por non os comprender.
-A crispación social ten que estar latente. O goberno ten que sentir a ollada da sociedade na caluga cada vez que faga un movemento. Dese xeito pensará dúas veces o que fai.
-O caciquismo hai que o exterminar. Rematou a débeda persoal e o mamoneo.

Agora, imos poñernos en movemento. Se de verdade somos unha sociedade moderna e informada, desta non nola van xogar! E se nola xogan, cumprirase o tópico(-verdade?) de que non somos un pobo intelixente.