Questões!

O primeiro, desculpas aos lectores (en especial os sectores máis radicais e esixentes) pola demora. Digamos que o meu computador morreu e tiven que o resucitar, e iso levou o seu tempo. Por fortuna o milagre virou realidade a resurrección e velaquí me tedes de novo ao teclado. Teño mil ideas na cachola que irei debullando nos próximos días. Hoxe vou responder a unhas cuestións espetadas (literalmente) polo sempre xigante FraVernero para cumprir a miña obriga de cabaleiro autoproclamado. Procurarei ser conciso, cousa difícil en min. Velaí as van!

I) Que canción che gustaría escoitar?
Home... como gustar gustaríanme unha chea delas. Se te refires a cancións que xa coñezo, pois dígoche algunhas que sempre estou disposto a escoitar por pór mostras. Keltia, Espellismo ou Os druídas de Taranis; Onde a loita se chama As Encrobas ou Mil nove 36 de Xenreira; e Esmorga nas Crechas, Algo vai mal ou Rogha liadroma de Alecrín. Se ao que te refires son a cancións que nunca escoitei pero que me gustaría poder escoitar, pois calquera do disco Galicia canta, publicado en Venezuela fóra da censura franquista, onde participan varios cantautores galegos da Nova Canción Galega.

II) A que libro lle botarías un ollo?
Botaríallelo e, de feito, vóullelo botar a Binomio de Newton de Cándido Pazó (Baía Edicións) e a As douradas sílabas de X. M. López Ardeiro de Suso Sambade (Editorial Toxosoutos).

III) Con quen che gustaría falar?
Agora mesmo con quen máis me apetece falar é co Manuel L. Rodrigues e co FraVernero a carón dunha lareira mentres guindamos uns chourizos envoltos en papel de aluminio nas brasas... doce recendo a fume de loureiro e chourizo asado!

IV) Que che gustaría comer?
Buh! Vaia pregunta! Co larpeiro que son... Botelo con cachelos e repolo cocido, polbo á moda da feira (imprescindible a boa compaña, por favor), a ensalada rusa e o arroz con polo que fai a miña nai os días de festa (eu non sei que carallo lle fai que me sabe a gloria!) ou os tallaríns Thai polo que fan no restaurante tailandés Bangkok da rúa Bordadores de Madrid.

V) Que farías e que che quedaría por facer?
Tería que buscar algún xeito de fuxir das miserias e vaidades que produce o mundanal diñeiro: a dependencia del. Iso implicaría directamente nun substancial aumento de tempo libre que posibilitaría facer cousas. O que faría? Tantas cousas faría... Recoller a microtoponimia de Viceso; aprender gaélico irlandés; viaxar e peneirar ben Os Ancares, O Courel, O Xistral, O Eixo e O Xurés/Gerês; aprender a tocar a gaita; ler os libros da parte alta do andel da miña casa; botar faladoiros infindos cos compañeiros e amigos; prender lume a unha bandeira española no Día das Forzas Armadas diante do exército e saír vivo do conto; buscar a Biblia Galega perdida en Armenia; rebentar e decapitar o capitalismo; etc. Boeno... o típico, non?

Aproveito para facer mención á xustísima reclamación que está a facer o Col·lectiu Republicà del Baix Llobregat para pedir o desagravio de Lluís Companys por parte de Francia e Alemaña. Como sabedes, Companys foi detido pola Gestapo en Francia no ano 1940 e posto en España diante dos lobos fascistas. Alemaña pediu desculpas. Francia négase a o facer. Foi só culpa de Alemaña? Eu vexo clara a contribución francesa para o capturar... ía ser molesta unha República Catalá para Francia, sobre todo cando parte do seu territorio é de lingua, historia e culturas catalás. Mais que se pode agardar do Estado Francés? Comprensión? Érache boa! Aí queda o trasacordo no ar. Un apreixo!

Sangre Cavallum

Hoxe voulles presentar aos que non os coñezan ao grupo portugués Sangre Cavallum. Eu xa os coñezo dende hai ben tempo, mais hai pouco atopei buscando outras músicas unhas gravacións súas non oficiais anteriores ao seu primeiro traballo, o cal me fixo voltar escoitar os seus discos e lembralos. É un dos meus grupos portugueses preferidos, aínda que o seu estilo musical sexa moi persoal e escuro.

Sangre Cavallum naceu en 1997 en Penafiel, no Vale do Sousa, pretiño do Porto. O seu xeito de tocar é impecable e moi atractivo. É unha especie de folk escuro, pouco habitual, que camiña cara ao estilo industrial. Un neofolk estraño e particular. Para os non afeccionados a esta música pode deixalos un chisco fóra de lugar, coma perdidos; mais unha segunda escoita descubriralles unha nova visión. É música para escoitar polo miúdo e tamén para ambientar. Dálle un airiño xeitoso ao ambiente mentres traballamos ou escribimos entradas para o caderno :-) Quizabes sexa o máis complexo a comprensión. Falan polo baixo, paseniño, afogados nos instrumentos, coma se fosen voces doutro tempo que voltan aos mundos actuais coma murmurios.

Sangre Cavallum son celtas. Adoradores dos celtas galaicos e lusitanos. Eles mesmos se consideran descendentes directos dos nosos devanceiros castrexos. Baixaron da citania e mudaron as súas espadas e puñais de antenas por instrumentos musicais. Empregan instrumentos tradicionais galego-portugueses, aínda que tamén permiten o uso doutros coma o baixo, a guitarra e sobre todo os sintetizadores, que lle dan a súa característica atmosfera escura. Ninguén sabe quen son. As poucas fotografías que hai deles son con máscaras do antroido tradicional trasmontano e sempre con túnicas negras. Apenas hai entrevistas ou concertos. Isto é lóxico, pois é posible que sexan os derradeiros castrexos vivos adoradores da sempre sedenta de sangue deusa Nabia Corona. Gaban e eloxian o xeito de vida castrexo: xentes con moito valor, ousados, fortes e cunha mitoloxía e relixión moi mesturadas nos seus costumes e interpretación da vida e a morte. Rachan e queiman os dous mil anos de tradición cristiá que transformou o culto galego-portugués, mudando os deuses castrexos polos santos cristiáns. Teñen á Galiza moita estima. Como é lóxico, considérana "a cabeza perdida de Portugal" e entra dentro da súa patria: Callæcia. Tamén fan referencias ao Eo-Navia e ao Bierzo (non nos esquezamos nunca deles).

O seu primeiro traballo foi Alborada do Douro, editado por Forgotten Blood no ano 1998. É unha edición caseira, única e numerada. Editada en casete, leva por lenda Cantares da terra castreja. Hoxe case imposible de conseguir. Ten temas míticos coma O vento galego, Limia, Satana Satão, Jabali soberano ou Primabera. Logo saíu o seu segundo disco, Barbara Carmina, no ano 2004 co selo Storm. Xa editado en CD, o son mellora moito e a calidade tamén. No 2006 saíu Pátria granítica co selo austríaco Ahnstern, un disco que os consagra e os pon ao máis alto nivel (recoñecemento internacional). No mesmo ano, saíu un traballo compartido co grupo austríaco Allerseelen, chamado Barco do vinho, disco adicado ao viño e idea xurdida das viaxes de Gerhard Petak (Allerseelen) á Gallæcia, ao que Sangre Cavallum lle deu un aire de rock progresivo para combinar mellor con Allerseelen e non escarallar o traballo, algo moi posible neste tipo de discos compartidos (e algo que non pasou neste por fortuna). A finais do ano pasado (2007) voltou á escena co seu disco Veleno de teixo, na mesma liña do mítico Pátria granítica, mais xa cunha produción totalmente profesional. Como sabedes, o teixo é unha árbore sagrada para os celtas e son famosas as mulleres castrexas que se suicidaban coa beberaxe feita a partir do veleno desa árbore alén de asasinar os seus propios fillos antes de caeren escravas polos romanos. Xunto a Veleno de teixo saíu Troadouro, un recompilatorio duplo dos seus mellores temas e outros inéditos, desta vez baixo o selo portugués Folcastro. Para os coleccionistas saíron os dous discos nunha edición especial chamada Retrospectiva 1997-2007, co tríscele de Castromao (Celanova) por portada.

Rematando: un grupo imprescindible. Aínda que non gostedes do folk escuro, neofolk ou folk psicodélico escuro, como lle queirades chamar, este havos gustar. Gustaravos pola súa calidade musical e tamén pola temática, tan próxima a nós os galegos: a Callæcia e os seus costumes. Todos os discos valen a pena. A min encantáronme. Se tedes a oportunidade de os conseguir ou os escoitar, non a perdades.

Un apreixo, irmáns!

Brillo de anxos

BRILLO DE ANXOS

Eu quero ter brillo de anxos
e mapoulas das galaxias máis afastadas
para todos os que agora están chorando
nas esquinas medoñentas de Caracas.

Quero ter unha lumieira infinda,
que se vexa Celso Emilio dende a nada,
e chorarte meu poeta de por vida
no pranto aterrado da guitarra.

Somentes xorden notas tebregosas
dende o fondo máis escuro do meu pranto.
Eu quixera non chorar, poeta, tanto
e adicarche verbas coma rosas.

Nas esquinas impotentes do meu corpo
sinto un frío de baleiro interminábel
e agora queda un vieiro intransitábel
no intre exacto en que estás morto.

Deica logo Celso Emilio, longa noite,
entre as tebras que envolven e asulagan,
onde habemos atoparnos cara a morte
ceibes xa de agoreiros e pantasmas.

Somentes xorden notas tebregosas
dende o fondo máis escuro do meu pranto.
Eu quixera non chorar, poeta, tanto
e adicarche verbas coma rosas.

Nas esquinas impotentes do meu corpo
sinto un frío de baleiro interminábel
e agora queda un vieiro intransitábel
no intre exacto en que estás morto.

Deica logo Celso Emilio, longa noite
entre as tebras que envolven e asulagan,
onde habemos atoparnos cara a morte
ceibes xa de agoreiros e pantasmas.

O habitante medio de Pozuelo de Alarcón

Hoxe vou falar do perfil do habitante medio de Pozuelo de Alarcón, localidade madrileña abondo coñecida pola súa alta renda per cápita.

Pozuelo de Alarcón sempre estivo moi relacionado coa cidade de Madrid. Na súa orixe a poboación autóctona adicábase á agricultura e á gandaría. Tamén había curtidoiros e, por suposto, xente que ía traballar á cidade. Foi a finais do século XIX cando comezaron a se contruíren as primeiras casas e residencias de "veraneo", grazas á mellora das comunicacións vía tren. As primeiras urbanizacións importantes de vivendas foron feitas nos anos 1920, mais non foi até os anos 1970 cando comezou a mudar radicalmente a súa face. Comezaron a se instalaren empresarios fortes, executivos e xente que tiña uns traballos de grandes ganancias económicas. Iso levou á creación de urbanizacións e vivendas particulares cada vez de máis de luxo e cada vez máis numerosas. Nunha segunda fase xurdiron os parques empresariais, que tornaron á vila cun aspecto claramente comercial e de servizos.

Municipio veciño de Madrid, a primeira sensación que un ten ao pasar o lindeiro municipal madrileño é a de limpeza e luxo. Indo pola estrada coñecida como Arroyo de Pozuelo cara o centro da vila pode un observar á súa dereita un dos parques de Aravaca, barrio estremeiro madrileño lindante con Pozuelo. Meterse neste parque pode ser unha auténtica aventura: arbustos a invadir os camiños, cagallóns de cans a eito por todos lados, un cheiro terrible a unha mestura entre merda e po de contrución, lixo en cada recanto, a herba sen cortar e logo está un rego chamado de Pozuelo practicamente seco e contaminado de material de obras, verteduras de lixivia e tubos a botar un estraño líquido castaño. Isto é así até o límite municipal de Pozuelo, onde a herba volta ser verde, está cortada, non hai merdas de cans e o rego está limpo, sen contaminar e ás veces mesmo parece ter auga. Se ollamos os faroles das beirarrúas poderemos observar de novo o fenómeno: os de Aravaca están vellos, funcionan a velas vir e aluman dun xeito pobre. Os de Pozuelo son modernos, cun deseño moito máis elegante, aluman cunha luz máis potente pero limpa e noviños do trinque... abofé!

Segundo nos imos internando no municipio podemos ver inmensas mansións e urbanizacións de luxo a eito. Sorprende ver unha casa de lousa acastañada (pedra sacada posiblemente da Maragatería ou da zona oriental berciana) no medio dun val desértico como o é esta paraxe. Coches de luxo e deportivos correndo coa capota aberta polas estreitas rúas; centros de lecer, deportivos, escolas e gardarías aló onde olles; etc. Un pode pensar "vaia, vívese de moito carallo acó, nótanse os cartos". Certamente, cartos hai. É ben visible. Mais de quen son os cartos? Imos ver o lado negativo deste municipio. Limpo e ordenado xa sabemos, ou iso semella, que está. De vinte e seis gardarías que hai, vinte e dúas son privadas. De dezaoito colexios, once privados. Centros de lecer e deportivos, moitos, mais todos de pago... e non asequibles precisamente.

En canto un profundiza un chisco na psiqué dos habitantes de Pozuelo descobre que todo é mentira, engano e falsidade. Para iso abonda con ir a unha das rúas máis mercantís, chamada Avenida de Europa. Abonda con botar un paseo dunha horiña para nos decatarmos de como é a xente. O primeiro que sorprende é a cantidade de tendas e negocios abertos que hai nas rúas... e a cantidade de xente que camiña sen présa a fitar para os escaparates. A calquera hora do día. A xente que camiña adoitan ir con meniños e todos ben vestidos. Sempre con roupa de marca (re)coñecida. É sinxelo observar mulleres todas enxoiadas a pasear os seus cans, sempre de raza (re)coñecida. Os cans adoitan iren vestidos con xerseis. Tamén se poden ver cans coas unllas lacadas, perrucarías de cans, cans coa manicura feita, cans con diademas, cans con pendentes ou con laciños, etc. As mulleres tamén van con todo tipo de complementos, polo xeral xoias moi vistosas douradas, gafas de sol postas enriba do pelo, maquillaxe a caldeiros e o cabelo tinguido de loiros de escándalo. O coche medio da zona é un Mercedes, ou un Audi, ou un BMW, ou un Ferrari, ou un Lamborghini ou un Jaguar. Non verás moitos Fiat, Seat, Citroën ou Peugeot. Outra das cousas que verás son moitas bandeiras españolas: colgadas nas fiestras, nos comercios, nos coches, nas correas dos cans e, por suposto, en camisolas, pins, bufandas ou mesmo cintos. Son moi españois. E sono ademais (re)coñecidamente. É sinxelo ver altos mastros e enormes bandeiras nas prazas ou nas rotondas. Iso si, que non haxa dúbida ningunha de que son españois. Non vaia ser que os confundan con portugueses ou con ecuatorianos. Logo de botar un ollo aos coches e ás tremendas (tremendas de maquilladas) rapazas que baixan deles, coma se fosen modelos de alto nivel, o mellor que se pode facer para rematar a xornada é tomarlle un café. Por exemplo na praciña que está tras a igrexa, un dos lugares máis concorridos, sobre todo ao saír da Santa Misa. Tanta é a modestia destas santas xentes que á súa igrexa lle chaman Catedral de Pozuelo. Neste intre delicioso podemos ouvir as conversas da xente normal deste ningures. Estresados empresarios que se aburren de non ir polo seu propio negocio e ríndose dos seus empregados; xente falando do moito que gañan e do último que mercaron; mulleres snobs falando de cans e de moda e roupa; grupos de amigos ríndose e insultando polo baixiño ao camareiro que lle acaba de pór candanseus cafés por ser sudamericano; familias que se xuntan para falaren das súas vacacións de verán en hoteis de super-luxo nas illas Seychelles, no Caribe, en EE.UU. (onde estudan os seus fillos), en Singapur ou na casa de Cristo; etc. Quizais esaxero, a xente nova non vai a eses destinos. Só van a Suíza a esquiaren, a London aprender inglés e a Noruega veren os fiordos. Seica hai algún que foi a Xàbia, pero non o podo confirmar.

Pagando o café (1,80 € un café con leite, 2,10 € un té normal) podemos virar cara a igrexa. Veremos familias unidas pola Santa Fe, saíndo ledos do templo. Veredes o que vin eu, unha das cousas que máis me sorprendeu e que non vin en ningures. Os pais dos pícaros, para se dirixiren a eles, falan primeiros cos seus sudamericanos criados e titores (sempre van cos nenos) e unha vez transmitida a mensaxe, estes dínllelo aos rapaces. Os pais non falan cos seus fillos! Ben é certo que non é o máis habitual, pero eu vino. E vino máis dunha vez. Logo de botar uns rezos e de escoitar ao cura loando a Jiménez Losantos, que debe ser o novo Papa, decido voltar á inmundicia de Aravaca.

O habitante medio de Pozuelo é un home rico. Empresario veterano de familia rica ou fillo de empresario rico. Non adoita traballar. Xa traballou o seu avó, agora a el tócalle rañala. Adoita ser racista cos estranxeiros, polo xeral sudamericanos, chineses ou africanos; mais sempre contrata sudamericanos para que lle limpe a casa e coide os nenos. Saen moito máis económicos. Sempre vai ben vestido e olla por riba do ombreiro á xente que non vai coma el. Posúe sempre o coche último modelo: máis rápido, máis caro, máis avanzado. Iso a pesar que todo o municipio está practicamente limitado a 40 km/h O seu tema de conversa favorito son os "grandes negocios" (que nunca van á práctica), os coches, as viaxes e as mulleres. Tamén gusta de falar de política: da inmigración e dos nacionalismos, que seica van destruíren a Santa Unidade Española. A muller pola contra é diferente. En primeiro lugar, adoita ser un parasito, isto é, vive do home. Pero víveche ben. Ten todo o día para ir de cafetarías e falar coas súas amigas de roupa, cans e viaxes. Están dacordo cos seus maridos nas opinións sobre política, aínda que non saben moi ben do que falan, é dicir, non saben nada do que falan. As máis delas van ao ximnasio para se manteren en forma e ollar para o atractivo e xove adestrador. Sempre van moi enxoiadas e conxuntadas: botan o día a se prepararen. Falan do malas que son as sudamericanas (as mesmas que están a coidar dos seus fillos nas casas mentres elas toman o café coas amigas), as árabes e as amigas que non están presentes na xuntanza. Non teñen moitas máis preocupacións... nin temas de conversa. Ambos, home e muller, son cristiáns, españois (moito) e elegantes. Os pícaros, uns egoístas e maleducados repipis. Grosos por parte pai e estúpidos por parte de nai. Non se lles pode botar a culpa: copian o que ven. Gústanlles a xente coma eles. Tamén os membros do Opus Dei, xente de ben. A outra non, é moi soez (enténdaseme: ordinaria). Non lles "interesa". Os dos Citroën e Seat son uns perdedores. Uns mortos de fame. Iso de traballar todo o día... onde se viu!


Eis o habitante medio de Pozuelo, a salvación de España.