Sangre Cavallum

Hoxe voulles presentar aos que non os coñezan ao grupo portugués Sangre Cavallum. Eu xa os coñezo dende hai ben tempo, mais hai pouco atopei buscando outras músicas unhas gravacións súas non oficiais anteriores ao seu primeiro traballo, o cal me fixo voltar escoitar os seus discos e lembralos. É un dos meus grupos portugueses preferidos, aínda que o seu estilo musical sexa moi persoal e escuro.

Sangre Cavallum naceu en 1997 en Penafiel, no Vale do Sousa, pretiño do Porto. O seu xeito de tocar é impecable e moi atractivo. É unha especie de folk escuro, pouco habitual, que camiña cara ao estilo industrial. Un neofolk estraño e particular. Para os non afeccionados a esta música pode deixalos un chisco fóra de lugar, coma perdidos; mais unha segunda escoita descubriralles unha nova visión. É música para escoitar polo miúdo e tamén para ambientar. Dálle un airiño xeitoso ao ambiente mentres traballamos ou escribimos entradas para o caderno :-) Quizabes sexa o máis complexo a comprensión. Falan polo baixo, paseniño, afogados nos instrumentos, coma se fosen voces doutro tempo que voltan aos mundos actuais coma murmurios.

Sangre Cavallum son celtas. Adoradores dos celtas galaicos e lusitanos. Eles mesmos se consideran descendentes directos dos nosos devanceiros castrexos. Baixaron da citania e mudaron as súas espadas e puñais de antenas por instrumentos musicais. Empregan instrumentos tradicionais galego-portugueses, aínda que tamén permiten o uso doutros coma o baixo, a guitarra e sobre todo os sintetizadores, que lle dan a súa característica atmosfera escura. Ninguén sabe quen son. As poucas fotografías que hai deles son con máscaras do antroido tradicional trasmontano e sempre con túnicas negras. Apenas hai entrevistas ou concertos. Isto é lóxico, pois é posible que sexan os derradeiros castrexos vivos adoradores da sempre sedenta de sangue deusa Nabia Corona. Gaban e eloxian o xeito de vida castrexo: xentes con moito valor, ousados, fortes e cunha mitoloxía e relixión moi mesturadas nos seus costumes e interpretación da vida e a morte. Rachan e queiman os dous mil anos de tradición cristiá que transformou o culto galego-portugués, mudando os deuses castrexos polos santos cristiáns. Teñen á Galiza moita estima. Como é lóxico, considérana "a cabeza perdida de Portugal" e entra dentro da súa patria: Callæcia. Tamén fan referencias ao Eo-Navia e ao Bierzo (non nos esquezamos nunca deles).

O seu primeiro traballo foi Alborada do Douro, editado por Forgotten Blood no ano 1998. É unha edición caseira, única e numerada. Editada en casete, leva por lenda Cantares da terra castreja. Hoxe case imposible de conseguir. Ten temas míticos coma O vento galego, Limia, Satana Satão, Jabali soberano ou Primabera. Logo saíu o seu segundo disco, Barbara Carmina, no ano 2004 co selo Storm. Xa editado en CD, o son mellora moito e a calidade tamén. No 2006 saíu Pátria granítica co selo austríaco Ahnstern, un disco que os consagra e os pon ao máis alto nivel (recoñecemento internacional). No mesmo ano, saíu un traballo compartido co grupo austríaco Allerseelen, chamado Barco do vinho, disco adicado ao viño e idea xurdida das viaxes de Gerhard Petak (Allerseelen) á Gallæcia, ao que Sangre Cavallum lle deu un aire de rock progresivo para combinar mellor con Allerseelen e non escarallar o traballo, algo moi posible neste tipo de discos compartidos (e algo que non pasou neste por fortuna). A finais do ano pasado (2007) voltou á escena co seu disco Veleno de teixo, na mesma liña do mítico Pátria granítica, mais xa cunha produción totalmente profesional. Como sabedes, o teixo é unha árbore sagrada para os celtas e son famosas as mulleres castrexas que se suicidaban coa beberaxe feita a partir do veleno desa árbore alén de asasinar os seus propios fillos antes de caeren escravas polos romanos. Xunto a Veleno de teixo saíu Troadouro, un recompilatorio duplo dos seus mellores temas e outros inéditos, desta vez baixo o selo portugués Folcastro. Para os coleccionistas saíron os dous discos nunha edición especial chamada Retrospectiva 1997-2007, co tríscele de Castromao (Celanova) por portada.

Rematando: un grupo imprescindible. Aínda que non gostedes do folk escuro, neofolk ou folk psicodélico escuro, como lle queirades chamar, este havos gustar. Gustaravos pola súa calidade musical e tamén pola temática, tan próxima a nós os galegos: a Callæcia e os seus costumes. Todos os discos valen a pena. A min encantáronme. Se tedes a oportunidade de os conseguir ou os escoitar, non a perdades.

Un apreixo, irmáns!