segunda-feira, 8 de junho de 2009
Adeus
Deixo o blog. Por varias cuestións que vos comento:
1) A falta absoluta de tempo. Esta é a máis importante con diferenza. Non teño tempo! Nada! O único día que teño libre é o domingo pola tarde e algunhas horas do sábado pola tarde. Máis nada. Co horario do meu traballo non podo facer nada.
2) A falta de ganas. A falta de tempo lévame directamente á falta de ganas de escribir. Como podedes observar, xa hai tempo que non actualizo. Non se pode deste xeito. Estou a escribir cousas, mais fóra do computador.
3) A perda de ilusións. Sinceramente, vexo que a cousa cada vez vai a peor en xeral na vida. A onde nos diriximos? O camiño que levamos vai cara á autodestrución, meus! E a xente non fai nada... está adurmiñada.
Como despedida quero poñervos un par de imaxes acó embaixo. Deumas un freak na baixada ao metro da Moncloa. Levaba unha vestimenta aventureira chea de merda tirada das tendas do Cononel Tapiocca, unha viseira cunha pequena hélice enriba e un cartón feito a man na fronte redondo coa bandeira republicana española e cunha estrela vermella no centro dela. Non dicía nada, tan só repartía o seu folletiño cun sorriso esperanzador. As verbas falan elas soas. Tan só quero dicir que este panfleto foi o máis claro de cantos lin nestas "eleccións" europeas.
Pois máis nada, irmáns! Quero darvos as grazas por todos estes meses de lecturas e só dicirvos que seguirei a ollar os vosos blogs e a gozar cos vosos textos como sempre fixen desde que vos coñezo. Podedes seguirme polo FaceBook.
Unha aperta grande para todos e todas!
sábado, 16 de maio de 2009
Iniciativa Internacionalista
Esta Lei de Partidos é un pesadelo!
Para os que non estades ao día sobre a nova, déixovos as ligazóns do acontecido en diferentes xornais.
domingo, 26 de abril de 2009
O concepto de "rancio" ou "ranzo"
5. fig. Calidade do que é anticuado ou avellentado e perdeu algunha das súas boas calidades. O rancio da decoración facía a estancia desagradable. s De rancio (avoengo, familia, etc.). De nobreza antiga. Casou cunha muller de rancio avoengo.
Hoxe quero falar do concepto de "rancio". O significado segundo o Dicionario da Real Academia Galega, posto enriba, dálle sempre un sentido negativo ou mesmo despectivo, somentes subliñando o último dos significados coma un adxectivo relativamente positivo. Mais para a mocidade nacionalista criada no ambiente universitario compostelán, rancio ou ser un rancio ten un significado que non está, polo momento, en ningún dicionario oficial. Rancio ou ranciada son conceptos xurdidos a mediados dos anos 1990 no ambiente nacionalista universitario galego compostelán. Para explicar que é ser un rancio para un nacionalista, non atopei mellor definición cá feita n'A páxina das Ranciadas. Eis vola presento (corrixida ortograficamente):
" Cando aparecen novos conceptos, a lingua adáptase á realidade ofrecendo termos que os designen. E isto foi o que aconteceu a mediados dos 90 cando a mocidade patriota que se concentraba durante o curso en Compostela comezou a xeralizar estes termos para algo que, de feito, practicaban.
O pobo galego, despois de 500 anos de escravitude colonial precisaba desquitarse e superar o autoodio e o complexo de inferioridade inculcado polos invasores españois. Asi é que a xeración máis nova de galegos/as, superando complexos, exercendo ao grao máximo a retranca e aproveitando as perlas deixadas por patriotas nacionais (Vicente Risco, Pondal,...) ou estranxeiros (Sabino Arana, etc.) comezou a practicar unha nova arte: RANCIAR.
A ranciada, o ranciar, son frases, conversas, mestura de chauvinismo con retranca e irracionalidade consciente. A maioría delas podería raiar a xenofobia e o racismo antimesetario, pero están abondo xustificadas entre os rancios pola consciencia de que o que se di é unha ranciada, e ademais... que despois de 500 anos temos dereito ao desquite, que carallo!!!!! "
Temos, xa que logo, un novo concepto perfectamente descrito. Ser un rancio é, como ben se di, falar de temas ou opinar sobre diferentes cuestións exercendo o uso da retranca ata límites insospeitados e sempre rozando a brutalidade e o irracional, aínda que sempre sendo conscientes do dito e reinterpretándoo para lle sacar ferro para logo voltar a confirmalo do mesmo xeito. A arte ou acción interpretada polo rancio é ranciar. Son sinónimos de rancio ranzo ou ránceo, así como de ranciar rancear. De feito, dicir ranzo é en si unha ranciada.
Vou tentar poñer uns exemplos de cousas rancias. Gustaríame que vós aportasedes máis exemplos e opinasedes sobre este fenómeno que, supoño, segue activo no mundo universitario galego.
-Un vello enterrado na barra dunha taberna co dedo mergullado nunha cunca branca de viño do Ribeiro mentres de fondo soa na radio un tema de Ana Kiro, é unha ranciada.
-Facer mofa dos costumes e tradicións casteláns, é unha ranciada.
-Subir O Cadramón cun torques posto no pescozo e cantando o Deus fratresque Gallaeciae, é unha ranciada.
-Todo o enxebre en si, é unha ranciada.
-O caciquismo de pasarela (Cuíña comendo un cocido, Baltar tocando a gaita nunha lupanda de vellos nalgunha carballeira enxebre de Sarreaus, etc.), é unha ranciada.
-Que o PNG-PG estea dentro do BNG, é unha ranciada.
-Comer castañas cos bercianos falando mal de León, é unha ranciada.
-Poñer a alborada do antergo Reino de Galiza na radio do coche a un volume alto cando te aproximas á catedral de Astorga mentres os vellos te observan pampos, é unha ranciada.
-Ver no telexornal os incendios de Pontevedra e dicir que é unha ofrenda dos castrexos ao deus Lug e por riba anoxarte pola "manipulación" dos feitos, é unha ranciada.
Unha aperta! XD
quarta-feira, 15 de abril de 2009
Ceauşescu
Varias das actividades de Ceauşescu comezaron con boas intencións, coma unha pequena apertura cara Europa, a condena da invasión de Checoslovaquia de 1968 ou a resistencia contra o inmenso poder da Unión Soviética, o que lle conferiu unha resistencia particular. O problema comezou cando a súa política se tornou intransixente. A policía secreta romanesa (Securitatea ou Departamentul Securităţii Statului) rematou por se converter nun terrible órgano de represión que exterminou toda liberdade de expresión e toda caste de posible oposición ao seu goberno. Ceauşescu como persoa foi voltándose máis e máis ególatra e megalómano até chegar a uns termos esaxerados. Mesmo se autodeclarou Conducător. A tal se chegou que mesmo houbo desercións na Securitatea e tivo que redeseñar a policía secreta. E que falar sobre a espionaxe? Imaxinade. Chegou a un nivel internacional tremendo.
Na década dos anos 1970 comezou un feroz e irracional proceso de industrialización que levou ao país á quebra por mor da débeda exterior, que intentou calmar vendendo practicamente todo o que se producía en Romanía ao estranxeiro. Cal foi o resultado? Pobreza do pobo romanés, fame, enfermidades, falla de medios e posibilidades, etc. Vendeu a casa do romanés e deixouno en coiros. Outra das súas magníficas ideas foi destruír poboacións rurais enteiras e trasladar os seus habitantes a Bucureşti (Bucarest) para vivir en xigantescos bloques de vivendas estilo soviético para crear, segundo el, a perfecta sociedade socialista. Logo mandou cambiar completamente o aspecto da capital. Mandou tirar a quinta parte de todos os edificios públicos e históricos de Bucureşti para construír uns novos ao seu xeito. Foi nesta época cando se construíu o Pazo do Pobo (Casa Popurului), actual Parlamento Romanés, que é o segundo edificio máis grande do mundo.
O 17 de decembro de 1989 o pobo ergueuse furioso contra o seu ditador e saíu ás rúas de Timişoara. Ceauşescu, cego de ira, mandou ás Forzas Armadas disparar a eito, sen lle perdoar a vida a ninguén. O que non contou é que lle virasen as costas e o exército se unise ao pobo, farto dunha ditadura tiránica e xenocida. Ceauşescu fuxiu nun helicóptero de Bucureşti, aínda que foi capturado e conducido a Târgovişte. En Nadal dese mesmo ano, un tribunal militar levouno a xuízo e foi condenado a morte de varios delitos, entre eles o xenocidio. Unha vez ditada a sentenza, foi conducido ao exterior e foi fusilado sen maior espera xunto coa súa muller Elena Petrescu (ou Elena Ceauşescu), man esquerda do seu home en toda a súa ditadura. Logo, o Partido Comunista Romanés foi ilegalizado. O pobo, coma na Revolução dos Cravos, ergueuse contra o seu ditador, aínda que non de xeito pacífico, senón violento, farto da terrible situación na que se atopaba.
sexta-feira, 3 de abril de 2009
Ideas
Outras ideas que teño na cachola para a Semana Santa é repasar o concello de Lousame. Quería voltar a Toxosoutos sacar fotos á igrexa e aos restos que queden do mosteiro. Tamén á fervenza próxima á igrexa. Outro día tiña gana de subir ao Iroite e á Muralla, que nunca subín. Gustaríame ademais botarlle un ollo ás minas de San Finx, en Fruíme.
Xa vos contarei que tal. A ver que vexo! Un bico a todos/as e deica a volta!
domingo, 29 de março de 2009
Cousas da vida
Ocórrenseme varias teorías para explicar este rara avis. A primeira posibilidade é que o chamasen así por respecto ao galego. Pouco probable por non dicir imposible. Lembremos que o carteliño que había debaixo poñía pan gallego. A segunda posibilidade é que quen crease a base de datos de produtos fose un galego e decidira cometer un pequeno erro adrede. Non sei, podería ser. A terceira posibilidade é que, en efecto, sexa un erro na escrita e lle desen só unha vez ao ele no canto de dúas. A máis probable ao meu xeito de ver.
O caso é que hoxe marchei cun sorriso do supermercado coma quen gaña unha pequena batalla, aínda que fose de casualidade. De feito, non me importou aboar o desorbitado prezo do produto (1,30 €), cousa habitual en Meiril: as cousas teñen un prezo que non é real nin proporcionado ao seu valor.
Unha aperta!
domingo, 22 de março de 2009
Sentimentos
Sinto que cada vez somos unha minoría máis clara. Os galegos cada vez somos menos. Eu penso que en realidade aos que máis nos importa o destino da lingua e da cultura galegas somos aos que falamos galego. É o que coido! Eu sei que hai xente, como é lóxico, que fala castelán en Galiza e que se preocupa da cultura galega... pero como se preocupa? En que sentido? Con todos os que falei semellan dar a impresión de que a tratan como algo de museo, como algo folclórico. Dáme a sensación que ven o galego e a cultura galega como algo alleo a eles pero que o respectan e mesmo fachendean delas en certos contextos, maiormente cos foráneos. Vin como cos seus (outros gallegos) non falan do tema ou lle restan importancia até o deixar a nivel de curiosidade sen maior relevancia. Vin como eses mesmos co foráneo (pensemos por exemplo alguén de Meiril ou de Valladolid) falan do tema defendéndoo e mesmo fachendeando de ter "algo diferente" a eles que os caracteriza. Iso si, tratan o tema superficialmente e déixano a nivel de folclorada. Cando falo de folclorada falo de tópicos, de aspectos pouco importantes e destacables, de reducir a realidade a catro anécdotas multicor. É como voltar ao franquismo. A cultura galega vena coma un disco da Coral de Ruada de Ourense dos anos sesenta (o hórreo, a vaca, o cruceiro, un gaiteiro e catro mulleres bailando co traxe rexional... traxe tamén manipulado). Para eles Galiza é o marisco, las Rías Bajas, o hórreo de fondo, a vieira, o caldo galego, a queimada, o sotaque, etc. Todos eses aspectos son parte da alma galega, indubidablemente. Para min tamén. Mais eu vexo a cultura galega como algo moito máis profundo. Para min o ser galego é un universo completo que me define e me diferenza clarisimamente do resto do mundo. Eu tamén son vieira e botelo e marisco e hórreo e gaiteiro e acento orixinal e queimada. Pero iso son pequenos detalles. Eu tamén son lingua galega; son xeito diferenciado de considerar a morte; son forma diferente de se comunicar; son o trasacordo continuo vital; son a aldea como xeito de encontro coa natureza; son familia tradicional galega; son o lostro rachándome ao medio; son a dúbida; son o medo intrínseco a nós; son a decepción coa historia; son o amor á Terra. Todo iso síntoo cunha profundidade incrible. Tanto que non me deixa pensar noutra cousa de xeito independente. Non podo facer nada na vida sen considerar todas esas cuestións. Como é lóxico, esas cuestións ao final definen quen son eu e non podo deixar de as considerar. Eles tamén teñen unha relación importante coa súa terra, pero non poden experimentar os sentimentos que podo ter eu cando paso por Padornelo, cando entro no meu mundo antropolóxico, tan diferente do castelán. Eles cando pasan Padornelo senten a perda da paisaxe, dos costumes e do aire, pero non senten a perda da personalidade, do ser e mesmo do plantexamento vital. Eles seguen a falar na súa lingua co resto do mundo e expresándose con seguridade argüíndo as súas peculiaridades, mais sempre póndose da beira do alleo. Eu non podo poñerme á beira do alleo porque é contraditorio. El non é coma min. É diferente.
Non sei se quedou moi claro o que vos conto. Só quería facer unha moi breve introdución do que eu sinto que son. Non sei se o conseguín, pero eu quedei liberado por hoxe.
Unha aperta.
quinta-feira, 12 de março de 2009
sexta-feira, 6 de março de 2009
Os novos "gallegos"
En primeiro lugar, vaise tentar proporcionar unha igualdade a dúas linguas que compiten. Para iso, o señor Feijoo, dá por suposto que ambas as dúas linguas parten do mesmo punto. De feito, dixo que se chegou a un punto en que os nenos só podían falar castelán no descanso das clases. Non será que son os que falan galego os que só poden falar galego nas aulas porque unha vez fóra só existe o castelán en moitos lugares de Galiza? A carreira de obstáculos entre as dúas linguas é inxusta e irracional. Para comezar, o galego ten menos recursos có seu adversario. A súa presenza redúcese ao ámbito familiar e a un par de canles televisivas nas cidades galegas e en moitas vilas, alén do papeleo administrativo. O castelán está presente en todos os ámbitos, sendo de feito, o único idioma en moitos deles, sendo o galego completamente rexeitado (pensemos no mundo da Xustiza, por exemplo). O castelán ten un forte apoio das clases políticas, empresariais e sociais estatais alleas a Galiza. O castelán é a lingua que emprega a burguesía e a xente con poder en Galiza. Leva unha vantaxe de séculos e parte dun punto onde ten todos os obstáculos resoltos. O galego é unha lingua rexeitada, humillada e ignorada en moitas faces da vida e ten cáseque todos os obstáculos do mundo por diante. Se o comparamos cunha carreira de coches, o galego é un Citroën de baixa gama e o castelán un Audi último modelo deportivo. Aínda por riba, o Audi ten a gasolina de balde (pagada por Madrid) e o galego vai tirando cunha chinquiña que herdou hai pouco. Quen vai gañar? É obvio que o Audi. Gañará o castelán. Gañará porque é unha carreira inxusta e incomparable. Iso é o que tenta facer o señor Feijoo e compañía (Galicia Bilingüe): exterminar o galego. Eles dirán que nós somos os que escollemos, pero non é así. Nas cidades e na maioría das vilas os pais escollerán castelán ou ben porque eles falan castelán ou ben porque os seus prexuízos e complexos racharán a transmisión do galego nos seus fillos. Aquí é onde quero chegar.
Vai haber unha ruptura social. Feijoo, que culpou ao nacionalismo de crear un conflito social por mor da lingua, vai ser quen realmente o cree. Vai haber que separar os nenos que teñan que estudar en galego dos que teñan que estudar en castelán (ou que pensa? que van poder estar xuntos na mesma clase?). E cando pasen os anos imos ter unha xeración nova de galegos e outra de gallegos (entendendo gallego en castelán, non como o galego palatalizado dalgunhas partes do Eo-Navia). E o peor disto é que non van ser intercomprensibles, porque o bilingüismo desaparecerá. Ou cre Galicia Bilingüe que serán bilingües? Como o van ser se o seu contacto co galego vai ser CERO? Os nenos que se formen en castelán descoñecerán o galego por non ter contacto con el, porque nas clases non o escoitarán e ao saír, na rúa, tampouco. Pola contra, os que se formen en galego falarán o galego perfectamente e o castelán comprenderano sen problemas, pois nas aulas formaranse en galego e fóra o castelán é omnipresente en todos os ámbitos. Porque mesmo nas áreas máis rurais e monolingües concebibles, o castelán é comprendido grazas á televisión, aos xornais, á radio, etc. Eu mesmo, pertencente a unha desas áreas, podo asegurar coñecer e comprender á perfección ambas as dúas linguas.
O segundo problema, logo do conflito social que se vai xerar, é a xenofobia. Os falantes de galego perden cada ano que pasa falantes, pasando a ser pouco a pouco unha minoría con moitos puntos febles. Vai chegar un punto en que os falantes de galego van ser unha minoría auténtica fronte á maioría castelanfalante. Iso vai dar lugar a unha xenofobia, a un desprezo cara á minoría por parte da maioría. É un feito histórico estudado e demostrado que as minorías sofren discriminación e exclusión social. Os tiros van por ese camiño. A maioría castelanfalante, que casualmente é/será a que move/moverá o diñeiro e o poder en Galiza, vai discriminar a minoría galega alegando non coñecer o galego e esixindo o uso do castelán, lingua oficial do Estado. Deste xeito, mentres o galego perde máis falantes e o castelán os gaña, acadarase un punto en que se decida que manter o galego é "demasiado caro" para o emprego real que hai na sociedade, polo que será excluído oficialmente e dado por perdido. Os falantes de galego, pola contra, non se sabe como reaccionarán. Afundidos democrática e socialmente, sufrirán o desprezo da maioría e serán marxinados. Que farán? Non se sabe... poden morrer e desaparecer do mapa; poden consolidarse como minoría absolutísima con incapacidade intrínseca para medrar en número; ou poden empregar a violencia, como se pode comprobar historicamente con outras minorías. Os bilingües desaparecerán e ficarán reducidos aos habituais falantes de galego que empreguen o castelán para se poderen relacionar cos castelanfalantes. Os bilingües que empreguen o galego excepcionalmente e falen castelán sempre non existirán, pois serán monolingües en castelán.
Eu quería chamar a atención sobre este panorama que se nos presenta. Imos ter unha sociedade fracturada pola lingua grazas a Feijoo e compañía, xusto o contrallo do que din e defenden. O tempo dirá como acaba a cousa. Eu xa escollín (que remedio!) o meu bando.
Unha aperta ben forte!
quinta-feira, 5 de março de 2009
Que pasa co galego?
-Os sindicatos e as asociacións teñen que espertar. Basta coa comodidade! Hai que estar atentos a TODAS e cada unha das medidas que aprobe o Partido Popular. Todas as que sexan sospeitosas hai que as criticar e, se for posible, denuncialas. Se finalmente se elimina o Decreto do Galego, hai que crear mobilizacións en todos os eidos e poñer en marcha a maquinaria social.
-Absolutamente todos os gastos e proxectos que aprobe o goberno estarán baixo sospeita de hábitos mafiosos e concesións ilegais. Hai que estudar con lupa e revisar todo o que se aprobe no goberno: axudas, obras, gastos da Administración, etc. Se mercan unha neveira de 20 € o pobo ten que o saber. Se mercan un Citroën de 400 000 € o pobo ten que o saber. Que se saiba todo! Porque as mafias moven moito diñeiro... e co NOSO diñeiro non se xoga.
-Os medios de comunicación son primordiais neste labor. É de supoñer que van estar á beira do novo liderado, facéndolles a rosca e manipulando novas. Temos que atopar algún xeito de promover os medios certos que estean da nosa banda, publicando todos os escándalos e gastos que se vaian producindo no novo goberno (que os haberá, e moitos). Estes medios teñen que deixar de ser sectaristas e chegar á maior parte de poboación posible. Se é preciso, hai que crear unha guerra suxa (porca) contra os medios que nos critiquen (La Voz de Galicia, por exemplo), pois teñen o maldito costume de sacar merda sempre do mesmo lado.
-A sociedade ten que esixir vivir en galego. Se nalgún intre nos rexeitan pola nosa lingua, ten que haber unha denuncia legal e social. O comercio que te rexeite debe perder todos os clientes posibles. A Administración que te rexeite debe ser castigada. O profesor que non cumpra a lei que garante o mínimo de materias en galego, debe ser denunciado. Debe esixírselle a Feijoo que fale en galego nos actos oficiais como presidente da Xunta.
-Unha segunda posibilidade que hai que estudar é esixir que nos falen en galego sempre. En todas as ocasións. Eu tiven problemas no meu traballo por falar en galego a castelanfalantes que entendían perfectamente o que falaba. Eles esixíanme falar en castelán. Por que cando a un galegofalante lle falan en castelán non esixe que lle falen na súa lingua? Comecemos por non os comprender.
-A crispación social ten que estar latente. O goberno ten que sentir a ollada da sociedade na caluga cada vez que faga un movemento. Dese xeito pensará dúas veces o que fai.
-O caciquismo hai que o exterminar. Rematou a débeda persoal e o mamoneo.
Agora, imos poñernos en movemento. Se de verdade somos unha sociedade moderna e informada, desta non nola van xogar! E se nola xogan, cumprirase o tópico(-verdade?) de que non somos un pobo intelixente.
segunda-feira, 2 de março de 2009
O pobo galego escolleu...
-Escolleu a morte da súa identidade.
-Escolleu que o galego desapareza das escolas e do ensino.
-Escolleu a corrupción e a política promafiosa.
-Escolleu que a xente entre nun posto traballo por enchufe e non polas súas cualidades.
-Escolleu a información opaca e escura á verdade.
-Escolleu o sacrificio de dereitos xa adquiridos.
-Escolleu enterrar o Estatuto de Nación e declararse un simple apéndice de Madrid.
-Escolleu rir as bromas xenófobas cara aos galegos dos madrileños que veranean nas nosas praias.
-Escolleu a Esperanza Aguirre.
-Escolleu a privatización do público.
-Escolleu pagar por absolutamente todo.
-Escolleu o principio da destrución do sistema sanitario.
-Escolleu o lapidamento da cultura galega.
-Escolleu a folclorada á cultura galega.
-Escolleu as sevillanas e a sangría ás muiñeiras e ao licor café.
-Escolleu unha radio e unha televisión manipuladas e inútiles.
-Escolleu a débeda para varias candidaturas futuras.
-Escolleu o urbanismo descontrolado e a especulación feroz.
-Escolleu agasallar os seus recursos naturais a cambio da burla e o insulto.
-Escolleu limpar o zapato castelán na praia de Sanxenxo por catro pesos.
-Escolleu ser un tópico torero y olé.
-Escolleu o caciquismo e o servilismo.
-Escolleu a mentira e a falsidade por lei.
-Escolleu o asoballamento pauperrimamente pagado.
-Escolleu vender un Audi de Touriño e non os 29 Audis que mercou Fraga.
-Escolleu calar.
-Escolleu enxordecer.
-Escolleu non ser.
O pobo galego escolleu suicidarse, morrer, non existir. Os nosos complexos foron máis grandes cás nosas ilusións. Por que escolleches morrer, pobo meu, cando podías vivir?
domingo, 1 de março de 2009
Numeroloxía
Por provincias administrativas:
-A Coruña: 953 467
-Pontevedra: 774 877
-Lugo: 302 159
-Ourense: 281 012
A diáspora, por estados de residencia máis importantes:
-Arxentina: 121 207
-Venezuela: 33 936
-Brasil: 30 635
-Suíza: 29 117
-Uruguai: 28 537
-Francia: 15 898
-Alemaña: 13 064
-Cuba: 12 171
-Reino Unido: 9 964
-EE.UU.: 9 780
-México: 7 936
-Outros países. O número de electores é inferior a 5 000 por estado. Destacan Bélxica, Andorra, Portugal, Holanda, Canadá, Panamá, República Dominicana, Chile a Australia.
A que demos se agarda para formalizar e regular o voto emigrante? A vós parécevos normal que un fillo ou un neto dun galego emigrado hai 50 ou 60 anos poida votar? A vós parécevos normal que unha persoa que nunca estivo en Galiza e que posiblemente non saiba nin situala no mapa poida votar? Vós credes normal que unha persoa que posiblemente a única idea de Galiza que teña é a da miseria de hai 50 anos contada polo seu avó poida votar? Coidades xusto que Juan Pereira de las Torres, nacido en Mar del Plata en 1963, fillo de emigrante galego, descoñecedor de Galiza absoluto e só guiado pola tremenda lupanda á que o convida o señor Fraga e compañía cada catro anos poida votar e que Xan Rois Casal, galego nacido en 1980 emigrado ás Canarias por motivos laborais e perfecto coñecedor da realidade galega non poida votar?
É por iso que eu considero a democracia relativa no caso galego. Para min esta eiva sempre vai estar presente e nunca imos poder ser normais democraticamente. Sempre imos estar pendentes dos votos de persoas que a pesar de seren descendentes de galegos, xa non pintan nada no noso rumbo histórico. Son tantos votos que poden virar a opinión máis obxectiva dos residentes galegos, que viven e saben como é a realidade galega. Pode chegar un momento no que dea igual o que votes, porque os fillos de emigrantes van decidir quen vai mandar en ti (mais non neles...). Para min, a democracia en Galiza non existe.
sábado, 28 de fevereiro de 2009
Gañador lambón
Noraboa! Tes que me dicir o teu enderezo postal para chas enviar o máis axiña posible.
Un saúdo!
segunda-feira, 16 de fevereiro de 2009
Meme-lamboirada
Ten razón o FraVernero niso de que o funcionamento dos memes é moi semellante ao dos virus. Condanado! A quen carallo se lle ocorrería esta lerchada?!
A verdade é que na miña zona (Esparís - Viceso - Brión) as cousas típicas son as mesmas cás dos arredores. Ocórrenseme varios produtos: as ourellas, as filloas, a torta de queixo, as castañas e as noces, etc. Nada que sexa moi orixinal ou exclusivo. É por iso que vou ir máis lonxe e vou matar dous paxaros dun tiro. Por unha beira, saco de riba a obriga de ter que escoller un dos produtos de Viceso estando en Meiril; e por outra vou ser o máis orixinal dos meme-larpeiros galegos! Como agora estou en Meiril, vou escoller unha lamboirada típica desta parte de al-Andalus (الأندلس). Non. Non falo dun vale para ir ao Corte Inglés! Falo das violetas de Meiril. Entra en xogo un bo caldeiro delas.
segunda-feira, 9 de fevereiro de 2009
As mentiras de España
Hoxe quería falar sobre as grandes mentiras de España sobre o galego. Xa que estes días houbo un enorme balbordo por esa hipócrita manifestación de Galicia Bilingüe, quero expor aquí o que eu vexo dende a miña experiencia en Meiril (Madrid en galego de Estremadura). Logo dunha boa tempada nesta árida cidade puiden estabelecer unha serie de "razóns" ou "argumentos" cos que "opinan" e argúen os nativos destas terras. En xeral observo unha ignorancia moi grande, enorme, no tema relacionado coas linguas cooficiais e, en concreto, co galego. Puiden comprobar como o 80% da poboación habitual opina o mesmo sobre o galego, e estas que vos conto son as grandes mentiras de España:
-El gallego no sirve para nada. Como non vai servir para nada? O galego, como unha lingua que é, serve para se comunicar. A función principal das linguas é a comunicación. No caso dunha lingua en concreto, serve para se comunicaren os falantes desa mesma lingua. Tamén se poden comunicaren con falantes doutras linguas cun certo nivel de intercomprensibilidade como poden ser algunhas das diferentes linguas románicas. Se unha persoa ten unha idea e lla quere contar a outra, emprega a lingua. O galego é unha lingua. Serve para iso. É máis, saber galego permíteche o acceso á lusofonía, onde podes falar portugués ou galego (tanto che me ten, éche o mesmiño) cunha das maiores comunidades lingüísticas do planeta.
-El gallego no es un idioma, es un dialecto. Os que opinan isto sempre teñen máis idea cós lingüistas... ou iso din. O certo é que calquera lingüista che dirá hoxe que o galego é unha lingua de seu, non un dialecto. Un dialecto é unha variedade dentro dunha lingua cunhas características especiais que o diferencian do estándar, mais non posúe toda unha estrutura propia que o califique como lingua de seu. O galego ten unha estrutura suficientemente orixinal como para se considerar lingua. Ademais, dialecto de que lingua? Do castelán? Como moito sería dialecto do corpus galego-portugués, non do castelán, lingua coa que nada ten que ver. O galego é unha lingua de seu como o é o castelán, o catalán, o francés, o romanés ou o romanche. Así está recoñecido por todos os lingüistas e a nivel social, político e legal.
-El gallego es un castellano antiguo que se quedó ahí, sin evolucionar. Variante da anterior. Os que din isto tampouco adoitan seren moi evolucionados.
-El gallego casi no se habla. Como non se vai falar, ho! O galego hoxe por hoxe é a lingua máis empregada de Galiza. O número de monolingües en galego é superior ao dos monolingües en castelán e o número de bilingües que empregan máis o galego é maior có dos bilingües que empregan máis o castelán. Iso é así. Os que opinan isto sempre adoitan empregar como argumento que eles estiveron de vacacións en Galiza e non o escoitaron. Casualmente, a inmensa maioría veranean en Sanxenxo (Sangenjo segundo eles) e arredores. Que che respondan en castelán porque queiran facer negocio contigo non significa que non falen galego, nin que non existan os falantes de galego. É máis, nos lugares onde menos galego se fala (Vigo e A Coruña), non fai falla moito para o poder escoitar. En Vigo con ir a algunhas das parroquias lindantes co centro (Beade, Lavadores, Bouzas, etc.) é moi sinxelo de o escoitar. Na Coruña acontece o mesmo no Castro de Elviña, por exemplo. E tamén me consta da existencia de falantes nos centros mesmiño (estou a pensar nalgún da rúa Rosalía de Castro de Vigo ou do Orzán na Coruña). O galego, polo tanto, fálase. E moito.
-Los que habláis gallego sois unos nacionalistas. Pois que queres que che diga? Non sabía que o 98% da poboación galega no século XV era nacionalista. Vaia... iso é todo un éxito! Se nos restrinximos a hoxe, simplemente lembrar que o PP fachendeaba de que a maioría dos seus votantes falaban galego. E se non que llo pregunten, sen ir máis lonxe, á miña avoa: monolingüe en galego e votante impervertíbel do PP. É o PP nacionalista? Será nacionalista español. Significa iso que todos os nacionalistas españois falan galego? Vaia! Fanme faíscas os ollos!
-El castellano está desapareciendo de Galicia. Iso é absurdo. Con só ollar as estatísticas é obvio cal é a lingua que perde falantes, e esa non é o castelán.
-Los que hablan castellano están discriminados. Discriminados? En galego hai dúas cadeas de televisión (unha delas recén fundada), dous xornais e unha radio. En castelán hai varios xornais, ducias de revistas, decenas de radios e nove ou dez televisións. Quen é o discriminado? O cinema é en castelán. En galego hai dous filmes ao ano en total. Quen é o discriminado? O galego non para de perder falantes. O castelán non para de os gañar. Quen é o discriminado? Facer papeis no Rexistro ou redactar documentos de valor legal en galego é unha anécdota. A Xustiza en Galiza é en castelán. Quen é o discriminado? Falar galego ou ter un bo nivel de galego é, a nivel laboral, pernicioso... é dicir, se falas galego, en moitos lados non te contratan. Na maioría dos traballos, se non falas castelán, non te contratan. Quen é o discriminado? Cando vas pola cidade e entras nun bar ou un comercio, ninguén che atende en galego aínda que vexan que falas galego. Se ti es o camareiro ou vendedor e lle falas en galego a un castelanfalante, é moi posible que che esixa que lle fales castelán. E farao moi desagradablemente. Quen é o discriminado?
E agora o argumento que TODOS empregan cando se senten acurralados e non saben como defender a súa "postura", o cal para eles acada un valor absoluto e indiscutible:
-Esto es España y aquí se habla español. Daquela onde se fala outra lingua diferente ao castelán non se pode considerar España. Iso significa que os meus pais, que falan só en galego, non son españois. Iso significa que Esparís, a miña aldea, onde o 100% dos habitantes falan galego, non é español. Iso significa que milleiros de lugares e centos de milleiros de persoas galegas non son españolas. E centos de lugares e persoas vascas e catalás tampouco son españolas. Se ser de España é falar español, meus señores, España é realmente pequena. España, ou como se lle queira chamar a esa caste de remexido de culturas, é plurilingüe e pluricultural. Ten dez linguas autóctonas diferentes. Dez maneiras de se sentir español. Os que din esa frase están tan cegados pola súa propia ignorancia ou pola súa propia malicia que non ven/queren ver isto. E é por iso que existen o odio cara os españois, polo seu desprezo cara nós, cara o diferente, cara o que non é igual ca eles e non aplaude os toureiros matando os pobres touros.
Este évos un resumo curto das miñas experiencias en Meiril. Como queredes que estea ledo con esta mesquindade a me arrodear? Dá noxo...
Unha aperta forte!
P.D.: Estes días ándovos a ler Os Lusíadas de Camões e iso tamén me come moito tempo. É unha lectura moi difícil e estame a custar abondo, certamente.
sábado, 17 de janeiro de 2009
Espranza
sobre ista terra escura
coma quen ergue un facho
nunha noite sin lúa.
Marcharemos cinguidos
polos duros segredos
dunha patria soñada
á que non voltaremos.
Non sabrán o camiño
que pra entón colleremos.
Longos ríos de brétema,
longos mares de tempo.
Tripulantes insomnes,
na libertá creemos.
Viva, viva, decimos
aos que están no desterro
e soñan cun abrente
de bandeiras ao vento.
Adictos da saudade
que levades a luz polos vieiros.
¡Saúde a todos,
compañeiros!