BRILLO DE ANXOS
Eu quero ter brillo de anxos
e mapoulas das galaxias máis afastadas
para todos os que agora están chorando
nas esquinas medoñentas de Caracas.
Quero ter unha lumieira infinda,
que se vexa Celso Emilio dende a nada,
e chorarte meu poeta de por vida
no pranto aterrado da guitarra.
Somentes xorden notas tebregosas
dende o fondo máis escuro do meu pranto.
Eu quixera non chorar, poeta, tanto
e adicarche verbas coma rosas.
Nas esquinas impotentes do meu corpo
sinto un frío de baleiro interminábel
e agora queda un vieiro intransitábel
no intre exacto en que estás morto.
Deica logo Celso Emilio, longa noite,
entre as tebras que envolven e asulagan,
onde habemos atoparnos cara a morte
ceibes xa de agoreiros e pantasmas.
Somentes xorden notas tebregosas
dende o fondo máis escuro do meu pranto.
Eu quixera non chorar, poeta, tanto
e adicarche verbas coma rosas.
Nas esquinas impotentes do meu corpo
sinto un frío de baleiro interminábel
e agora queda un vieiro intransitábel
no intre exacto en que estás morto.
Deica logo Celso Emilio, longa noite
entre as tebras que envolven e asulagan,
onde habemos atoparnos cara a morte
ceibes xa de agoreiros e pantasmas.
3 comentários:
És un plaer recitar aquestos versos en veu alta. El gallec té una musicalitat especial. I si el poema, a més, té aquesta gran qualitat, la musicalitat es torna simfonia.
Salut.
????
...o blogueiro tamén é poeta??
(responda por favor)
Quen non é poeta? As inquedanzas da vida lévante inevitablemente cara a poesía.
Todos o somos ;-)
Enviar um comentário