quarta-feira, 19 de novembro de 2008

Até ao Mondego


Das terras de Rosalia às terras de Miguel Torga,
percorre o ar a cantiga que todo o povo recorda,
das beiras de Trás-os-Montes, dos rios Mondego ao Minho,
o perfume da Galiza, de giesta e flor de pinho.

Mil anos do mesmo sangue num passado sem fronteiras,
o fumo das chaminés na memória das aldeias,
gaita de foles galega, adufeiras da Idanha,
cantamos em mirandês? língua que não nos é estranha.

Sou galego, ai, sou galego,
sou galego até ao Mondego,
moiro escuro te arrenego
da Galiza até ao Mondego.

Vindimamos o suor por tradição e castigo,
são irmãs no seu destino rias de Aveiro e de Vigo,
e há tanto calor humano ao redor duma fogueira
à lareira vinho tinto, requeijão e broa caseira.

E a guitarra de Coimbra, gaita de foles galega,
são os sons da nossa alma, aos quais o Norte se apega,
caminhos de Santiago, trilhos, veredas, clareiras,
cantamos ao desafio ao fim da tarde nas eiras.

Sou galego, ai, sou galego,
sou galego até ao Mondego,
moiro escuro te arrenego,
da Galiza até ao Mondego.


6 comentários:

Rubén disse...

oOpaí.

Quanto tempo meu amigho, quixara te preghuntare siesa cantigha existe realmente,e si a orixe fica n'Tras os Montes.Quen é o do debuxo? Apertas irmán NAVEA te guarde.

Moncho Pais disse...

CASTREXO

O do debuxo é o Manfred Gnädinger, máis coñecido como Man de Camelle. Con respecto á cantiga, existir existe, ou non a liches? Se a liches xa existe, non? :-D Compúxoa un portugués chamado José Cid, un crack da música portuguesa pop. Para min unha música realmente lamentable, mais ten pequenas composicións, como esta, que son auténticas obras mestras. Por certo, José Cid foi a Eurovisión por Portugal hai uns anos e non é "galego", como di a cantiga, pois naceu na Chamusca, ao sur do río Mondego, na rexión do Ribatejo. Existe outra versión cantada por Paulo Bragança, que resultou ser máis coñecida cá orixinal (é un fadista moi polémico e odiado polos talibáns do fado lisboetas) e realmente ten mellor ritmo e a voz do Paulo dálle mil voltas ao José.

Unha aperta e que Nabia Corona te protexa.

Autocataclismo Kassette Bojarda disse...

Ahah!

Quem diria que este José Cid estava imbuído de tamanho sentimentalismo Gaélico!! Sim a música é lamentável e provavelmente é o músico mais detestado que é mais ouvido em Portugal!

Descobri este blog por acaso à procura de coisas sobre o GAC e constatei mais uma vez que existe uma vontade afirmativa de identificação da Galiza com Portugal. Muito me apraz esta situação e fiquem sabendo, (se é que já não o saberão) que sobretudo no norte de Portugal essa identificação com a Galiza também se sente com força. Lamento que, ainda assim, não seja algo incontornável - deveria sê-lo.
Portugal, é Portus Cale, que é como quem diz Porto de Gaia/Galiza. Abraços do Porto!

miquelet disse...

Moltes parles, moltes formes de ser però una mateixa llengua i un mateix poble.

Molt bon poema.

Salut.

Unknown disse...

Grande canción do Paulo. É adicada ao primeiro Reino cristián do mundo, ao primeiro Reino de Europa: o galego. Lamego, Viseu e Coimbra (Conimbriga) eran Sés lindeiras do Reino que abranguía dende Cantabria até o Mondego, incluindo Çamora, as Terras de Fóra a rentes do Pisorga, León, Astorga e o Condado de castela, servos da coroa.
O territorio foi en debalo, pero o cerne está ahí, inserido nas almas dos irmáns portugueses, e das terras do galego oriental, hoxe coñecido como leonés ou "astur"-leonés (León, Salamanca, asturias e Extremadura). Estas últimas xa moi vencelladas a seren terras "satélites" da meseta. Somentes as terras orientais do romance galego-portugués ocidental fican coneutadas con estrobos fortes (O Bierzo, Portelas, Seabra, Eo-Navia) ás Terras de Rosalía, onde "percorre no ar" a inmorredoira Cantiga.
O tema é un hino que recorda tamén a diversidade musical galega: dende o corno que ouviron os brigantes no Faro, até a guitarra de Coimbra (mesturada con aers árabes e tartésicos), pasando pola gaita de foles, orixinarias de oriente, e os cordófonos celtas. E o berro, o perfundo berro e o aturuxo que resoan no graiño dos montes e que fan tremer a lama.
Cada vez que baixemos cara aló do Minho, cómpre que soe nas nosas cabezas esta fermosa canción para sabermos quen somos.

fgul disse...

vaia: rematará esta web por converterse na casa etnográfica-musical do blogomillo??